اي كاش ميدانستي چقدر هواي دلم ابريست
و تمام وجودم،
خيس و باراني،
و در اين روزگاري كه هر كس،فقط در فكر خويشست
روز و شب، به تو مي انديشم.
آري!
با تمام حال و هواي ابري؛
ولي شوره زار دلم،
محتاج محبت گرم توست.
تو! نهايت بودن نيستي
ولي
بودِ من را سببي
و اين،
دليل احتياج من است به تو.
و اكنون،
كه فاصله ي من و تو
اندكي بيش از قرنهاست!
تمام لحظات عمرم را
به تو مي انديشم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر